احکام شناخت فتوای مجتهد

۱-۵: انسان از هر راهی که عقلاً بتواند به فتوای مجتهدی علم پیداکند، کافی است.

۲-۵: بعضی از راه‌های آگاهی از فتوای مجتهد عبارتند از:

الف) دست خط وی را ببیند.

ب) شخصاً از خود مجتهد بشنود.

پ) در رساله (قابل اعتماد) مجتهد ببیند.

ت) از یک نفر یا چند که می‌شود به حرف آن‌ها اعتماد پیداکرد، بشنود.

ث) بین مردم مشهور باشد.

۳-۵: رساله‌هایی که در جمهوری اسلامی ایران چاپ می‌شود، قابل اعتماد است مگر آن که خلاف آن ثابت شود که در این صورت باید رساله قابل اعتماد را پیدا کرد.

۴-۵: در صورتی که از راه‌های مذکور در بالا فتاوای متفاوتی به دست آمد، دو حالت مفروض است:

الف) اگر تقدم و تاخر دو فتوای متعارض معلوم باشد، فتوای متاخر ارجح است و باید به آن عمل کرد.

ب) اما اگر تقدم و تاخر آن ها معلوم نباشد، راه‌های بالا تقریبا به ترتیب اولویت است.

۶-۵: اولویت فوق در شرایط معمول است و در غیر آن معتبر نیست. (مانند آن که یک نفر مورد اعتماد یا رساله مورد اعتماد یا . . . مدعی تغییر فتوای مجتهد باشد که این موارد برای عقلا قابل تشخیص است.)

۷-۵: چنان‌چه انسان در تغییر حکم مجتهدی (با دلایل مورد قبول عقل) شک کرد، لازم است جستجوکند، مگر آن که این جستجو مشکل باشد.

۸-۵: چنان‌چه تحقیق را متعارفا به تأخیر نیاندازد، تا زمان احراز تغییر در فتوا، مقلد باید به فتوای قبلی مجتهد عمل کند.

۹-۵: تا زمانی که انسان یقین به تغییر فتوای مجتهد پیدانکرده، می‌تواند به حکم قبلی عمل‌کند. (به شرط آن که تحقیق را بی‌جهت با تاخیر نیانداخته‌باشد.)

ورود به فهرست