نیت روزه
مسأله: لازم است که انسان در هر روزه‌ای نیت داشته باشد.
مسأله: نیت همان قصد انجام کار است. لذا اگر کسی بداند خودداری از کارهای مبطل روزه را به جهت روزه ترک می‌کند و قصد تقرب به خدا داشته باشد، کفایت می‌کند. البته لازم است بداند که این امساک به جهت چه روزه‌ای است. یعنی مثلا بداند که روزه واجب است یا مستحب و اگر واجب است، روزه ماه رمضان است یا نذر یا . . . و نیازی گفتن به زبان یا مرور در قلب یا هر چیز دیگری ندارد.
مسأله: در ماه مبارک رمضان همین‌مقدار که می‌داند روزه واجب ماه رمضان آن سال را می‌گیرد کفایت می‌کند و این به معنای نیت است. لذا نیازی به این نیست که شب قبل هر روز نیت کند یا در اول ماه برای کل آن نیت نماید و مانند آن. البته اگر چنین کند نیز اشکالی ندارد.
مسأله: انسان در روزی که روزه واجب بر گردن او است اگر از کارهایی که روزه را باطل می‌کند، خودداری کرده باشد ولی قصد روزه نداشته، اگر تا قبل از ظهر یادش بیفتد، باید نیت روزه کند و روزه او صحیح است.
مسأله: در فرض بالا اگر بعد از ظهر یادش بیاید، باید از چیزهایی که روزه را باطل می‌کند خودداری کند، اما باید قضای آن روز را هم به جا آورد.
مسأله: انسان در غیر روزی که روزه واجب بر عهده او است، اگر از کارهایی که روزه را باطل می‌کند خودداری کرده باشد، ولی قصد روزه نداشته، هر وقت که بخواهد می‌تواند نیت روزه کند، ولو لحظاتی قبل از اذان مغرب باشد.
مسأله: کسى که قصد دارد روزی را روزه بگیرد، چه روزه‌اش واجب باشد و چه مستحب، اگر قبل از اذان صبح بخوابد، روزه او صحیح است، حتی اگر بعد از اذان مغرب از خواب برخیرد.
مسأله: اگر کسی فراموش کرده باشد یا نداند که ماه رمضان است و روزه دیگری را نیت کند، روزه ماه رمضان محسوب می‌شود.
مسأله: اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نیت روزه غیر رمضان کند، نه روزه رمضان حساب مى‌شود و نه روزه‌اى که قصد کرده است.
مسأله: در روزه ماه مبارک رمضان لازم نیست بداند روزه کدام روز را می‌گیرد. مثلا روز اول یا دوم یا روز دیگری را.
مسأله: اگر به نیت روز خاصی از ماه رمضان روزه بگیرد و بعد بفهمد که روز دیگری بوده، روزه او صحیح است. مثلا به نیت روز اول ماه روزه بگیرد، بعد بفهمد دوم یا سوم بوده، روزه‌اش صحیح است.
مسأله: اگر قصد روزه داشته باشد و از قبل اذان صبح تا بعد از اذان مغرب، بی‌هوش شود، روزه ان روز از عهده او خارج است.
مسأله: اگر قصد روزه داشته باشد و قبل از اذان صبح بی‌هوش شود اما در حین روز به هوش آید یا بی‌هوشیش بین اذان صبح و مغرب باشد باید روزه‌اش را ادامه دهد و قضا هم ندارد.
مسأله: اگر قصد روزه داشته باشد و بعد از اذان صبح بی‌هوش شود و بعد از اذان مغرب هم به هوش آید، روزه‌اش صحیح است.
مسأله: اگر قصد روزه داشته باشد و پیش از اذان مست شود و در بین روز به هوش آید، باید آن روز را امساک کرده و قضای آن را نیز به آورد.
مسأله: در فرض فوق اگر بعد از اذان مغرب به هوش آید، قضای آن روز بر عهده او است.
مسأله: اگر قصد روزه داشته باشدو پیش از اذان صبح بخوابد، هر گاه که بیدار شود، حتی اگر بعد از اذان مغرب باشد، روزه‌اش صحیح است.
مسأله: اگر نداند یا فراموش کند که ماه رمضان است و پیش از ظهر متوجه شود، چنان‌چه کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده باشد، باید بلافاصله نیت کند و روزه او صحیح است و اگر مرتکب مبطلات روزه شده، باید تا پایان روز، امساک کند و قضای آن روز را به جا آورد.
مسأله: در فرض فوق اگر بعد از ظهر متوجه شود، چه مرتکب مبطلات روزه شده باشد و چه نشده باشد، باید از این مبطلات خودداری کرده و قضای آن روز را نیز به جا آورد.
مسأله: اگر بچه‌ای پیش از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود باید روزه آن روز را بگیرد و اگر بعد از اذان صبح بالغ شود، روزه آن روز بر او واجب نیست، حتی اگر لحظاتی بعد از آن باشد.
مسأله: اگر روزی تا قبل از ظهر مرتکب مبطلات روزه نشده باشد، می‌تواند برای روزه واجب غیر معین مانند روزه کفاره یا قضا، نیت کند، حتی اگر تا آن لحظه برای روزه در تردید بوده باشد یا اصلا قصد روزه نداشته باشد.
مسأله: اگر در ماه رمضان، پیش از ظهر غیر مسلمانی، مسلمان شود، روزه‌های قبل بر عهده او نیست و اگر از اذان صبح تا آن وقت کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده لازم نیست روزه بگیرد و قضا هم ندارد ولی اگر روزه گرفت، حکم روزه مستحبی را دارد.
مسأله: اگر مریض در ماه رمضان بعد از اذان صبح خوب شود، به هر حال روزه آن روز بر عهده او نیست و باید قضایش را به جا آورد. اما اگر مرتکب مبطلات روزه نشده باشد، می‌تواند نیت مستحبی کند.
مسأله: روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است یا اول رمضان، واجب نیست روزه بگیرد و اگر بخواهد روزه بگیرد نمى‌تواند نیت روزه رمضان کند ولى اگر با هر نیتی روزه گرفت و بعد فهمید که ماه رمضان بوده است، روزه ماه رمضان محسوب می‌شود.
مسأله: در مسأله بالا نمی‌تواند نیت کند که اگر ماه رمضان است، روزه ماه رمضان و اگر نیست، روزه دیگری باشد، بلکه باید نیت روزه دیگری غیر از روزه ماه رمضان کند. مثلا روزه قضا، کفاره، مستحبی یا مانند آن.
مسأله: در مسأله بالا اگر در بین روز فهمید که ماه رمضان است، باید بلافاصله نیت روزه ماه رمضان کند.
مسأله: اگر در روزه واجب معینى مثل روزه رمضان از نیت روزه گرفتن برگردد حکمش مانند کسی است که تا آن موقع، نیت روزه نکرده است و احکامش پیش از این گفته شد اما اگر تصمیم بگیرد که با یکی از مبطلات روزه، روزه را باطل کند، تا زمانی که آن را انجام نداده است، روزه‌اش صحیح است.
مسأله: در روزه واجب غیر معین مانند روزه کفاره، اگر قصد کند کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام دهد، یا مردد شود که به جا آورد یا نه، چنان‌چه به جا نیاورد و پیش از ظهر دوباره نیت روزه کند، روزه او صحیح است.
مسأله: در روزه مستحبی، اگر قصد کند کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام دهد، یا مردد شود که به جا آورد یا نه، چنان‌چه به جا نیاورد و پیش از اذان مغرب، دوباره نیت روزه کند، روزه او صحیح است.
