شرط اول: سفر او (رفت و برگشت) کمتر از هشت فرسخ شرعى نباشد. (قسمت دوم)

– کسى که یقین دارد سفرش هشت فرسخ است، اگر نماز را شکسته بخواند و بعد بفهمد که هشت فرسخ نبوده، ظاهرا باید آن را چهار رکعتى به جا آورد ولی اگر وقت گذشته قضا لازم نیست.

– کسى که یقین دارد سفرش هشت فرسخ نیست، یا شک دارد که هشت فرسخ هست یا نه، چنان‌چه در بین راه بفهمد که سفر او هشت فرسخ بوده، اگر چه کمى از راه باقى باشد، باید نماز را شکسته بخواند.

– در فرض بالا اگر نمازش را کامل خوانده، باید اعاده کند، مگر آن‌که وقت نمازهایی که کامل خوانده است، گذشته باشد که دیگر قضا لازم ندارد.

– اگر بین دو محلى که فاصله آن‌ها کمتر از چهار فرسخ است، چند مرتبه رفت و آمد کند، به گونه‌ای که به حد ترخص برگردد، باید نماز را تمام بخواند.

– اگر محلى دو راه متعارف داشته باشد، یک راه آن کمتر از هشت فرسخ و راه دیگر آن هشت فرسخ یا بیش‌تر باشد، چنان‌چه انسان از راهى که هشت فرسخ است به آن‌جا برود، باید نماز را شکسته بخواند و اگر از راهى که هشت فرسخ نیست برود، باید تمام بخواند.

– محدوده پایانی شهر را عرف مشخص می‌کند.

ورود به فهرست