شرط پنجم: براى کار حرام سفر نکند. (قسمت دوم)

– کسى که سفر او حرام نیست و به قصد حرام هم سفر نمى‌کند، اگر چه در سفر، معصیتى انجام دهد، باید نماز را شکسته بخواند.

– اگر صرفا به قصد تفریح و گردش غیر حرام، مسافرت کند، نه تنها حرام نیست بلکه مستحب نیز هست و باید نماز را شکسته بخواند.

– اگر سفرش حرام نباشد، اما با مال غصبی سفر می‌کند یا سفرش در زمین غصبی است، نمازش شکسته است.

– کسی که براى لهو و خوش‌گذرانى به شکار رود، نمازش در وقت رفتن تمام است و در برگشتن اگر بیش از هشت فرسخ بود، شکسته می‌شود.

– کسی که برای امرار معاش یا کسب درآمد بیش‌تر، به شکار می‌رود، نمازش شکسته است.

– کسی که برای معصیت سفر کرده، به محض آن‌که توبه کرد، اگر باقیمانده سفرش با احتساب رفت و برگشت، بیش از هشت فرسخ باشد، نمازش شکسته است.

– کسى که براى معصیت سفر نکرده، اگر در بین راه قصد کند که بقیه راه را براى معصیت برود، باید از آن به بعد، نمازش را کامل بخواند. ولی نمازهایى را که شکسته خوانده است، صحیح می‌باشد.

– کسى که براى معصیت سفر کرده، موقع بازگشت اگر توبه کرده باشد یا برگشتنش آلوده به معصیت نیست و راه تا منزل بیش از هشت فرسخ باشد، نمازش شکسته است. لذا اگر کسی برای دزدی سفر کرده باشد و مال دزدی را با خود برمی‌گرداند که بفروشد یا استفاده کند، در بازگشت هم باید نمازش را کامل بخواند.

ورود به فهرست