شرط دوم: از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد.

شرط دوم: از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد.

– اگر انسان به جایى که کمتر از هشت فرسخ است مسافرت کند، باید نماز را کامل بخواند اما اگر بعد از رسیدن به آن‌جا، قصد کند جایى برود که مجموع رفتن جدید و برگشتنش به شهر خود یا جایی قصد اقامت ده روزه دارد، بیش از هشت فرسخ باشد، باید نماز را شکسته بخواند.

– کسى که نمى‌داند سفرش چند فرسخ است، مثلا براى پیدا کردن گم شده‌اى مسافرت مى‌کند و نمى‌داند که چه مقدار باید برود تا آن را پیدا کند، باید نماز را تمام بخواند. البته اگر به جایی برسد که برای برگشتن تا شهر خود یا جایی که قصد اقامت ده روزه دارد، سفرش بیش از هشت فرسخ شود، باید نمازهایش را شکسته بخواند.

– مسافر در صورتى باید نماز را شکسته بخواند که تصمیم داشته باشد هشت فرسخ برود، پس کسى که از شهر بیرون مى‌رود و مثلا قصدش این است که اگر رفیق پیدا کند، سفر هشت فرسخ برود چنان‌چه اطمینان و حتی گمان دارد که رفیق پیدا مى‌کند، باید نماز را شکسته بخواند و الا باید تمام بخواند.

– کسى که قصد هشت فرسخ دارد، اگر چه در هر روز مقدار کمى راه برود وقتى به جایى برسد که دیوار شهر را نبیند یا اذان آن را نشنود باید نماز را شکسته بخواند. ولى اگر در هر روز مقدار خیلى کمى راه برود که نگویند مسافر است، باید تا زمانی که به او مسافر نگفته‌اند، نمازش را تمام بخواند. البته اگر به جایی رسید که مجموع رفت و برگشتش بیش از هشت فرسخ بود، نیز باید نماز را شکسته بخواند.

– کسى که در سفر به اختیار دیگرى است، مانند فرزندی که با پدر و مادر خود سفر می‌کند، چنان‌چه بداند سفرش هشت فرسخ است، باید نماز را شکسته بخواند.

– کسی که او را به اجبار به سفر می برند نیز اگر بداند، سفرش بیش از هشت فرسخ است، نمازش شکسته است.

ورود به فهرست